AĞUSTOS 1958 BORNOVA OVASI - ABLAMIN TALİPLERİ

Annemin Manisa akıl hastanesine yatırılması ve minik  Zeliha'nın ölümü üzerinden henüz bir ay geçmişti. 17 yaşındaki ablama iki izdivaç teklifi geldi. İlkini yaş farkı olduğu gerekçesiyle ablam reddetti. Babam da onun fikrine uydu. Bu 30 yaşlarında, yaşlı annesi ile birlikte oturan ve o ölünceye kadar evlenememiş olan, Bornova Belediyesi'nde otobüs şoförü olarak çalışan birisiydi. Aslında o zamanlar 12 yaş fark, çiftler arasında büyük bir olumsuzluk olarak görülmüyordu. Ablam da kaderine doğru koşuyordu. İkinci tek, babamın ana tarafından bir akrabası idi. Babam onu hiç düşünmeden tereddütsüz reddetti. Bu, daha sonraki gelişmelere bakıldığında doğruluğu açısından tartışılabilir bir karardı. Kendisi, ailesinin müsadesim olmadan yapmış olduğu evliliğinde başına neler geldiğini unutmuş gibiydi. Reddedilen akrabasının, bahçemizin tam yolu üzerinde bir arazisi vardı. Ve daha sonra bu araziden geçmemize izin verilmeyecekti. Yıllarca yolu çok   fazla uzatan, başka geçiş yolları aramak zorunda kalacaktı. Başta babaannem olmak üzere akrabalarımızla ilişkilerimiz gerilmişti. Babam, bu arazimizi Ben Doğmadan 2 ay önce bir bornovalıdan 1000 lira karşılığında satın almıştı. Kendi edindiği 2 araziden biriydi. Diğeri 1965 yılında, yani 15 yıl sonra alacağı, hemen sınır komşumuz Boşnak Ali Ağa'nın ölümü ile satışa çıkan, aynı büyüklükte bir tarla idi. İlki , 250 ağaçlık bir kayısı bahçesi olan bu iki arazi toplamda 10 dönümü buluyordu. Babamın 2 yıl önce Ziraat mektebindeki işinden namaz kılması nedeni ile çıkarılmasından sonra, burası ekmek teknemiz olmuştu. Ama mahsülümüzü taşımak ya da ihtiyaçlarımızı karşılamak için ulaşabileceğimiz kısa bir yolu yoktu. Böyle arazilere para vermek taktik olarak yanlıştı. Fakat sonraları, buraları öyle değerler kazanacaktı ki, bu değer artışları bizim mutluluğumuz değil  başka bir felaketimiz olacaktı.