DOKTOR JOKER

 Profesör doktor Rasim Adasal 1902 Girit doğumlu. Ülkemizde modern psikiyatrinin kurucusu. 1982 yılında, bundan 39 yıl önce, yine böyle bir Şubat günü aramızdan ayrıldı. En favori adamlarımdandır. Televizyonumuzun siyah beyaz olduğu günlerde, yani ben tıp fakültesinde talebeyken, televizyonda sohbet programlarına çıkardı. O zamanlar, televizyon sahibi olanlar parmakla gösterilecek kadar az. Bornova'da ancak henüz birkaç kahvehanede TV var. Devamlı açık. Maç nakli varsa yer bulmak imkansız. Kaçak diye bir dizi var, onun da müşterisi çok. Hatta birkaç yıl sürdükten sonra final yaptığında, o akşam saati Türkiye'de hayat durmuş sokaklar bomboş kalmıştı. Bir öğleden sonrası, Bornova Çarşısı'nın girişte sol tarafındaki Küçük Satak Sokağı'nın başında, sol köşedeki Havuzlu Kahvenin önünden geçiyordum. Bu kahve batar katlıydı. Alt katın ortasında, bir de minyatür havuzu vardı. Müşterileri daha çok emeklilerdi. Çoğu karışık tavla oynadığım arkadaşlarımdı. Ama her zaman sıra bana kadar gelmiyordu. O gün 4 tavlanın tamamı meşguldü. Girdim oturdum. Bir yandan tavla seyrediyor, bir yandan da televizyonda konuşan 70 yaş civarındaki beyefendiye kulak kabartıyordum. Bazıları bana doktor derdi. Biri tavladan başını kaldırıp, bak doktor dedi bu ahkam kesen zat senin meslektaşın. Sohbetin ortasındaydı. Baş taraf kaçmıştı. Hemen belli olan Girit şivesi ile, hani ya, benim gibi tıbbiyeden neler çıkar, bazılarına doktor diyoruz cümlesini yakalayabildim. Gözlerim ve kulaklarım televizyona kilitlendi. Sonraki programlarını sıkı takibe alıp, hiçbirini kaçırmadan ve soluksuz izledim. Çok harika bir doktor, eşsiz insan, Babacan bir psikiyatrist idi. Çok da alçak gönüllüydü. Onun sohbetlerinden çok şey öğrendim. Benim örnek alınacak insanlar listemdeydi. Tıp fakültesi ve sonrası çok uzun bir öğrenim süreci. Zoraki öğreniyorsunuz. İlaç temsilcilerinden, hastalardan, kısacası her önünüze konan olaylardan. Halkımız arasında, doktorların her şeyi bileceği yönünde yaygın ve yanlış bir inanış vardır. Bir gün, bir hastama teşhis koyamamıştım. Hasta az daha beni dövecekti. Sen doktorsun, bir de üstüne uzmanlık yapmışsın, nasıl bilmezsin diyerek kükredi. O kadar şaşırdım ki, bilmemek değil öğrenmemek ayıp demeyi bile akıl edemedim. Hasta bir bayandı. Allah'tan yanında eşi vardı. Araya girdi. Bilgisiz bir doktorla bir mi olacaksın diye bir güzelleme ile beni karısının elinden kurtardı. O güne kadar, bilmiyorum demenin suç olduğunu hiç aklıma getirmemiştim. Gerçi ben, 70 yıllık ömrümün, konuşmayı becerebildiğim döneminde, bilmiyorsam bilmiyorum diyenlerdendim. Bilmediğim bir şey için biliyorum deyip de zarar vermekten ise, bilmiyorum deyip dayak yeme riskini göze almayı tercih ettim. Zaten, küçüklüğümden beri dayak yiye yiye dayak yemeyi öğrenmiştim. Yanlış yaparak zarar vermek, benim görüşüme göre affedilecek bir şey değildi. İnsan bilmiyor ise susacaktı. Radyo Karavan dinleyenleri Antonio Drossa ismini ezbere bilirler. Benim 30 yıllık arkadaşımdır. Birkaç ay evvel arayıp, beni telefon jokeri yapmak istediğini söyledi. Kim milyoner olmak ister yarışmasına katılacakmış. Kendime güvenemedim, reddettim. Böyle bir sorumluluğu almak istemediğimi söylediğimde hafif bozuldu ama bir şey demedi. Zaten, telefon benim için başlı başına bir stres. Benim telefonum bile yok. Edinmeye de niyetim yok. Yarışmada 60.000 liralık soruyu görmüş. Keşke cevaplamasaymış. 30 bin lira kazanacak iken, yanlış cevap verip 15 bin liraya inmiş. Kanal da nekesmi nekes. 6 ay sonra ödeme yapacaklarmış. Böyle zengin oluyorlar. Utanmaları yok ki. Sosyal medyanın diline düşeceğine, klozete düş daha iyi. Ben hipokrat yeminini iyi bilirim. Mezuniyet belgemi, rahmetli Ege Üniversitesi tıp fakültesi dekanı profesör doktor Yavuz Aksu'nun elinden alırken, yemin metnini bana satır satır okudu bende tekrarladım. 30 temmuz 1975 tarihinde. Orada, meslektaşlarım kardeşimdir der. Bu vesile ile, Aile Hekimi Ali Çiçek'in yanında olduğumu bildirmek istedim. Ali kardeş bu da geçer. Kim ne derse desin, sosyal medyaya uyma. Mesleğine odaklan, keyfine bak.

Uzun ömürler diliyorum.