1 MAYIS 1977 TAKSİM İSTANBUL

Bundan tam 42 yıl önce, Batı Almanya'nın Freiburg kentindeyiz. Akşam olmuş. Kadındoğum uzmanlığından emekli, arkadaşım Dr. Ertuğrul Özer ile, Staufen köyüne gitmek üzere istasyonun yolunu tuttuk. Bu köydeki Goethe Enstitüsünde, Almancaya başlangıç kursuna devam ediyoruz. Sıfır Almanca ile ihtisasa başvuramayız. 2 aylık kursun ilk 1 ayı geçmişti. İstasyon yolu üzerindeki Türk kahvesinde bir çay içelim dedik. Orada televizyonlar renkli. ARD kanalından geçen altyazı ile ikimizin de bakışları televizyona kitlendi. Önce inanamadık. Oradaki Türkler de bizim anladığımızı onayladı. İstanbul'daki 1 Mayıs etkinliklerinde, Taksim'de 34 kişi hayatını kaybetmişti. 100'ün üzerinde yaralı vardı. Büyük bir üzüntü içinde tren yolculuğumuzu tamamlayıp, yarım saat sonra pansiyoner olarak kaldığımız evlerde yatağımıza çekilmiştik. Ertesi gün, Almanya'da da çıkan bazı Türk gazetelerinde olayla ilgili ayrıntıları okuduk. 5 kişi vurularak öldürülmüş diğer 29 kişi izdihamda ezilerek can vermişti. 100'ün üzerinde yaralı vardı. Bir kısmının durumu ağırdı. Gazeteci, yazar, televizyoncu, araştırmacı Korhan Atay, konu ile ilgili, yıllar sonra, o günleri orada yaşayan, farklı kutuplu 13 ayrı kişi ile yapmış olduğu konuşmalar ekseninde bir belgesel yayınladı. Emeğine sağlık diyorum. Hem böylelikle, yıllar sonra onun izini bulmuş oldum. Kendisi ile 1965 yılının Eylül ayında tanıştık. O beni hatırlar mı bilemem. Karşıyaka 1949 doğumluydu. Kazanmış olduğum, Atatürk Lisesi giriş sınav sonucunu, babamın bir türlü doğru tespit edemeyip, neredeyse beni devamsızlıktan kalma sınırına getirmesiyle, geç başladığım, Atatürk Lisesi 1. Sınıf 1 F şubesinde aynı sınıfta okuyorduk. Korhan'ın 2.senesiydi. Karşıyaka'dan birlikte geldikleri iki arkadaşından Turgay ve Tufan da aynı durumdaydı. Derslerden çok müzikle ilgiliydiler. Ertesi yıl, Turgay ve Tufan, lise 2'de benimle beraber iken, Korhan ortalarda yoktu. Kendisinden yakın zamana kadar haber alamadım. Ama kitap mevzuu geçtiğinde, bu benim lise 1 sınıf arkadaşım Korhan dedim. Evet oydu. Lise yıllarında, bir arkadaşlarını da gruplarına katarak, 4 gitaristten oluşan dört halife ismini verdikleri grupları ile profesyonel olarak müzik dünyasındaydılar. Dördü de gözlüklüydü. Bu onları daha da karizmatik yapıyordu. Ben kendilerini, 1966 Ağustosunda, İzmir Enternasyonal Fuar'ında izlemiştim. Amerikan pavyonunda, her akşam 2 saat kadar süren konserler veriyorlardı. Ajda Pekkan'ın, "Charade" filmi tema müziğinin, türkçe versiyonu olan, "Saklambaç" parçası dahil olmak üzere, o günün güncel hafif müzik parçalarını seslendiriyorlardı. Hayranlıkla sonuna kadar dinledim. Sonraları, ne olduysa devam etmediler. Halbuki devam edip, efsaneleşen müzisyenlerden aşağı değillerdi. Akşamında, katliamın haberini aldığımız, Freiburg'ta sabah gezintimiz çok neşeli başlamıştı. Freiburg, her karışı tarih kokan, olağanüstü temiz ve düzenli bir Alman Kenti. Üniversitesi çok ünlü. O gün sabah bir şey çok dikkatimi çekmişti. Almanya'nın Fransa'ya  yakın bu bölgesinde, o tatil günü insanlar evlerinin penceresine Fransız bayrakları asmıştı. Tarihten, Almanların ve Fransızların birbirine olan nefretlerini çok iyi bildiğim için bir anlam verememiştim. Almanlar, evlerine Fransız bayrağını niçin asmışlardı. Entel çevrelerdeki konuşmalarda, bunu birçok kez gündeme getirdiğim halde, tatmin edici bir cevap bulamadım. Bulursam anlatırım. Biliyorsanız lütfen siz katkı verin. Yine oralara yakın, İsviçre'nin göllerinden birinde, minik bir adada, gidecek yer bulamadığı ve her yerde oturma yasaklısı olduğu için, yapayalnız, yaşlı bir ihtiyar olarak son nefesini veren, J.J.Rousseau'yu  şu sözüyle hatırladım. Hiçbir şey kan pahasına alınmaya değmez.