MESLEK SEÇİMİ

27 Mayıs 1960 Cuma sabahı, sokağa çıkma yasağından habersiz, okul yolunda, kahraman askerlerimizden biri tarafından ağzımın burnumun kırılması ile hayalimdeki subay olma kararımdan sonsuza kadar vazgeçmiştim. Ama asıl ilginç olanı, bir gün sonra ne yapacağıma karar verme yani planlama yapma isteğimin kaybolmasıydı . Henüz 9 yaşını bitirmeden, o gün farkında olmadığım, fakat bugün bilincine vardığım, her günü birbirinden tamamen bağımsız, güneşin bana getirdiği ile yaşayacak, onun batışıyla o günkü bilançoyu kapayacaktım. Bu, strateji denen şeyi tamamen devre dışı bırakıyordu. Bu, belki de başıma gelen bunca belayı tam olarak açıklayan altın şifreydi. Genelde pasif,yerelde agresif olmak gibi bir şey. Yörüngemde çıkanı, alnımda yazan olarak kabul etmek. Geri vitesi olmayan bir mekanizma için çok tehlikeli ve sürprizli bir yaşam düzeni. Anne ve baba modelsiz, akrabalardan hiçbirini örnek almadan komşu ve arkadaşlardan hiç esinlenmeden ve kimseye hiç danışmadan, karşıma çıkanla hesaplaşıp,  hesabı o anda kapatan bir tarz, beni  bugün bulunduğum noktaya getirdi. Aynen, dümeni, pusulası,rotası olmayan bir teknenin, hiçbir limana uğramadan rüzgarla ve dalgalarla bütün dünya denizlerinde dolaşması gibi bir şey. Bir hedef belirlemeyenler bir yere varamıyor. Hayatına yön verecek bir anne baba müdahalesi yaşamayan biri, hayatın onu savurduğu yerlere konma durumunda. İyi tarafı keşkelerin ya da pişmanlıkların yaşanmıyor olması. Planlanmayan bir şeyin, daha iyisi ya da kötüsü nasıl olur ki? Sıra üniversiteye geldiğinde, Türkiye'de sadece 5 üniversite vardı. Puanım her tarafa yetiyor du. Hatta Ege Üniversitesi için tavan puanıydı. Ama benim işim kolaydı. Bornova'daki minik harap evimiz, seçimi tek parametreli yapıyordu. Yani bir zamanlar bütün mallarımızı bedavaya alan, babamı işsiz bırakan Ege Üniversitesi benim geleceğimdi. Hiç sevmediğim ve istemediğim bu kurum, benim eğitim yaşamımın son noktasıydı. Ön kayıtın son günlerine doğru, babam olaya müdahale edip, kayıt oldun mu diye sordu. Cuma günü son müracaat diye cevap verdim. Ağzından tek kelime çıktı. Tıp Fakültesi. Hiçbir şey hissetmedim. Ne doktorluğu ne de doktorları fazlaca sevmiyordum. Yani hevesli sayılmazdım. Ama bugün sorsanız neye hevesin var diye, şudur diyemem. Bildiğim tek şey,  hayatta savrulurken, karşıma çıkan her olay ve durumda üzerime her ne düşmüşse, pozisyonun gerektirdiği her şeyi, tam bir görev ve sorumluluk bilinciyle, hiçbir şeyi, hiç kimseyi kırmamaya özen göstererek, başımı yastığa koyduğumda beni rahat vicdanla uykuya daldıracak biçimde, elimden gelen tüm gayreti, bütün enerjimi ortaya koyarak, kendi prensiplerimle tutarlı bir biçimde yaptığımdır. Bunun tam karşılığı olan sözcük amatörlük . Hep amatördüm . Hiç profesyonel olmadım. Kendi tarzımdan bir kez ayrılıp, inşaat işi batağına çekildiğimde, tam bir kabus ve cehennemi yaşadım. Bu hatanın kabusu bugün bile hala bitmiş değildir. Babamın hedef gösterdiği Tıp Fakültesi teklifini itirazsız kabul ettim. 1940'lı yıllarda, hapse girmişti. Karısı hamileydi. İkinci çocuğu ağabeyim Ömer hapisten çıkmadan ölmüştü. 1912 Balkan Harbi'nde şehit düşen babası Ömer'i de hiç görmemişti. Babası savaşa gittiğinde birkaç aylık bir bebekti. Babamı çiftçilik yaparken hemen hemen hiç görmedim. Çiftçiliği hiç bilmedi, öğrenmedi ve yapmadı. Ya Kur'an okur, ya ibadet yapar ya da bir şeyler yazıp çizerdi. Az yer kapladığı ve hızlı yazabildiği için Arap harflerini tercih ediyordu. Latin alfabesini de yazıp okuyacak kadar iyi biliyordu. Arap harfleri ile yazmış olduğu yazılarını, 27 Kasım 1985'de öldüğü zaman, toplayıp, bir torbaya doldurdum. Okuyamadığım, şiir ya da aforizmalar olduğunu düşündüğüm bu yazıları kardeşime teslim ettim. İlkokula giderken, şiirlerinden birkaçını bana okumuştu. Hiç görmediği ikinci çocuğu için, Oğlum Ömer diye başlayıp seni Doktor yapacaktım diye biten şiiri aklımdan hiç çıkmıyordu. Tıp fakültesine kayıt olmamın sebebi, o uzun şiirin son satırıdır.